داريوش در ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ (۴ فوريه ۱۹۵۱) در تهران به دنيا آمد. پدرش, محمود اقبالي, از ملاکان آذربايجان بود. او دوران کودکي خود را در شهر ميانه, زادگاه پدر و ماردش, گذراند, در همان دوران کودکي تنها خواهرش را, گيتي, که ۵ سال بيش نداشت, از دست داد و اين حادثه موجب تيرگي هايي در رابطه پدر و مادرش شد. اولين بار صحنه را در ۹ سالگي, در مدرسه شهر آرا, به مناسبت جشني تجربه کرد, بعد ها با خواندن ترانه براي دوستان و نزديکانش با تاييدها و تشويق هاي صادقانه مواجه شد تا بعدها با اجراي چند ترانه در جشن هاي خانوادگي حتي از گروهي از افراد ناشناس و غير وابسته, در عرصه هنر خوانندگي, مورد تاييد قرار گرفت تا داريوش بيش از پيش روي به خوانندگي آورد. سال ها بعد داريوش براي اولين بار از طريق فرستنده تلويزيون آموزشي آن زمان, به همگان معرفي شد تا دريچه اي تازه به درون يک دنياي رويايي و پر جازبه به روي وي گشاده شود. بعد ها فرست هاي جديدي براي عرص وجود در يک زمينه ي وسيعتر فراهم گرديد. برنامه پرطرفدار زنگوله ها که در رديف محبوب ترين برناه هاي تلوزيوني در آن زمان محسوب ميگرديد, به دليل علاقه و توجه بيش از حد نسل جوان, زمينه ي مساعدي براي هنرنمايي گروهي از خوانان مستعد و علاقه مند به کارهاي هنري در رشته ي موزيک فراهم آورده بود. داريوش به اتفاق کيوان و مرحوم افشين مقدم, در سال ۱۳۴۹, گروه سه نفري خوانندگان جوان را متداول کردند. موفقيت اين گروه به حدي رسيده بود که حتي براي اجراي برنامه در کاباره ها از آنان دعوت به عمل مي آمد و بدينگونه پس از پخش صدا و تصوير آنان در راديو و تلويزيون, بخصوص برنامه ي ۶/۸ , گام تازه اي بري پيوستن به گروه خوانندگان حرفه اي, پيش گماشتند. و اين در موقعيتي بود که داريوش اسم و رسمي به عنوان يک خواننده تازه نفس بدست آورده بود. بهانه هاي استقلال طلبي و فعاليت فردي و تمايل به کسب عنوان و اشتهار به عنوان يک خواننده ي منفرد, دلايل جدايي از گروه سه نفره به دنبال داشت.( لازم به ذکر است که کيوان و افشين همواره به عنوان گروه ۲ نفره به فعاليت خود ادامه دادند.) پس از جدايي از گروه ۳ نفره که به سبک ۶/۸ مي خوانندند, داريوش شروع به خواندن ترانه هاي ملايم تر کرد, که در اين ميان ترانه ي به من نگو دوست دارم متولد شد و به شکلي بي سابقه و دور از ميزان تصور و انتظار, ميان مردم گل کرد و پس از آن داريوش به عنوان يک خوانده ي جوان, موفق به کسب هويت شد! ترانه هاي بعدي داريوش تماما به سبکي کاملا غمگين و گاهي اعتراض آميز درآمد, و پي آمدهاي نا گواري را از جمله زنداني شدن وي به دليل خواندن ترانه هاي سياسي به دنبال داشت. داريوش بدون شک محبوب ترين خواننده ي مرد قبل از انقلاب بود, و اين محبوبيت هم به اسيد و اسيد پاشي از سوي معشوقه وي کشيد. او با وجود محبوبيتش آنطور که بايد و شايد در تلويزيون فعاليت نداشت, به گفته خود او که اعتقاد داشت پخش مکرر ترانه ها از راديو و تلويزيون موجب اکراه ميشود. نکته ي جالب اينجاست که داريوش در هيچ يک از شوهاي خود به دوربين نگاه نميکند. داريوش علاوه بر هنر خوانندگي اشتياق زيادي هم به بازيگري در فيلم هاي سينمايي داشت. او در اوج مشهوريتش در دو فيلم ياران (۱۳۵۳), ساخته محمد دلجو و اميرمجاهد با اجراي زيباي ترانه ي ياران با صداي زيباي فريدون فروغي براي اين فيلم، و فرياد زير آب (١٣٥٦) به همراه فرزانه تائيدي و شهره و به کارگرداني سيروس الوند ايفاي نقش کرد, و در اين فيلم دو ترانه فرياد زير آب و اجازه را نيز به عنوان موزيک متن اين فيلم, مورد اجرا قرار داد. داريوش ترانه ي زندوني,که جزو ترانه هاي سياسي او به شمار ميآيد, را براي فيلم گذر اکبر و زهره را براي فيلم رهايي خواند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر