بیوگرافی آبجیز و عکس

پایه‌های اصلی گروه آبجیز (Abjeez) دو خواهر ایرانی هستند که سال‌هاست خارج از کشور زندگی می‌کنند. گروه آبجیز هفت نفره است؛ صفورا صفوی (آبجیز)، خواهر کوچک‌تر گیتار می‌زند، می‌خواند و آهنگسازی می‌کند. ملودی صفوی (آبجیزولو)، خواهر بزرگتر ترانه‌‌سرایی و خوانندگی می‌کند. او سابقه‌ی تحصیل در دبیرستان موزیک شهر یوته‌بوری و به دنبال آن آموزش موزیک در مدرسه‌ی فونداسیون کریستینا هلن در اسپانیا، آهنگ‌ها را می‌سازد، در گروه گیتار می‌زند.
گروه آبجیز به غیر از صفورا صفوی و ملودی صفوی که نمای بیرونی و چهره ی گروه را نمایندگی می کنند، همکاری مجموعه ای موسیقی پرداز غیر ایرانی و ایرانی است به نام های :
- ارلاند هگارد (نوازنده ی گیتار بیس) / Erland Hoffgard - اردلان : اهل نروژ - سوئد
- یوهان موبری (نوازنده ی گیتار آکوستیک) / Johan Moberg - جوان : اهل سوئد
- پاولو موورگا (نوازنده ی پرکاشن، کیبورد و تکنیک اسکرِچ) / Paulo Murga - پهلوان : اهل شیلی
- ربین کچرانه (نوازنده ی درامز، کیبورد، پرکاشن و برنامه ریزی آوایی دیجیتال) / Robin Cochrane - رامین : اهل اسکاتلند‌ - سوئد
- صوفی صفوی (گیتار برقی، صدابردار، امور فنی و ارتباطات گروه) / برادر ملودی و صفورا
در مورد سبک موسیقی گروه، آنها را در گونه‌های رگه و راک، راک- پاپ دسته‌بندی کرده‌اند. هر چند که خواهران آبجیز خود در گفتگوهایشان سبک کار گروه را پاپ جهانی (World Pop) معرفی می‌کنند. در مجموع کارهای آبجیز به آنچه اینروزها در ایران «موسیقی تلفیقی» شناخته می‌شود نزدیک‌تر است.
شعرهای ساده و دلنشین ملودی صفوی در مجموعه‌ی همه، با کلمات و مضامین روزمره، نشان می‌دهند که می‌توان روزمره گفت، بی‌آن که به ابتذال غلتید. این شعرها به واقع شاید پیشنهادی باشند برای هماهنگی کلام و موزیک و مقابله‌ای با ابتذال آشنا و نسبتا گسترده در اشعار موزیک پاپ ایرانی.
تاکید اصلی ترانه‌های آبجیز بر موضوع تضاد بین سنت و مدرنیسم است. همین نگاه در وب سایت ‌گروه و ویدئوکلیپ‌های آنها هم امتداد پیدا کرده. در طراحی وب‌سایت گروه از لباس‌ها، المان‌های و نشانه‌های سنتی مربوط به دوران قاجار استفاده شده. این فضا در ویدئوکلیپ «ادعا» هم تکرار شده و در آنجا آبجی‌ها و بقیه اعضای گروه با لباس‌های زنان و مردان دوره قاجار ظاهر می‌شوند.
موسیقی «آبجیز» ترکیبی است از موزیک بوسا، رگی، راک، فلامینکو و جاز که در آمیزش با کلامی آمیخته با طنزی ملایم، اغلب کمبودها و نابخردی‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و همچنین اخلاق‌مداری‌های ریاکارانه را به چالش می‌کشد.
گروه آبجیز با انتشار آلبوم دوم (همه) خود وارد مسیر دیگری شده و در ترانه های فارسی خود حرف دیگری می زند. حرف های تازه ای در وصف زندگی هیجان زده و پر استرسِ جامعۀ مصرفی و مدرن. بیان بی هویتی و بیگانگی انسان معاصر در دهکده ی دیجیتالی جهانی که با صدای «صفورا صفوی» ابراز می شوند. صدایی که بی شک نظیرش در موسیقی پاپ ایران وجود ندارد. صدای او بسیار رسا، محکم و بیان او تا حدی نمایشی و نسبت به موضوعیت و ترکیب آهنگ ها متغیر می شود که تمامیت سبک خوانندگی او را در میان خوانندگان پاپ زن ایرانی متفاوت و منحصربفرد کرده است. صدای او در آستانه ی شکوفائی زنانه ی وی، در لابه لای ریتم ها و در میان نغمه های رنگارنگ موسیقی جهانی، نه تنها سخنگوی یک زن مستقل ایرانی است بلکه آوای یک ایرانی جهان وطن نیز می باشد.
در این آلبوم گروه آبجیز از زوایای گوناگون به طور کیفی تکامل یافته و به نقطه ای جدید از سفر موسیقایی خود رسیده است. این بار بر خلاف آلبوم «همه»، آلبوم جدید آبجیز مانند اتاقی آرایش شده با چیدمان های ریتمیک و ملودیک بجا و فضاسازی های مناسب، محیطی برای رشد فانتزی و هیجان های حسی بوجود آورده است. این اتاق پر نفس، پنجره هایی دارد که هر کدام بسوی منظره ی ذهنیات یک انسان و در جاهایی مشخصاً یک زن باز می شود. اتاقی امروزی و کاملاً مدرن با پنجره هائی که به سوی زمان حال من و شما گشوده می شوند، با نگاهی زنانه که در واژه های «ملودی صفوی» ذوب شده و دوباره در ترانه ای قالب گرفته می شوند. ترانه های او نقدی بر انسان معاصر و همیشه مسافر است. بیان نگاه یک مهاجر و یک ایرانی-اروپایی مقیم آمریکاست. او هویت خود را با نگاهی جهانی نقد می کند و خویش و فرهنگ ایرانی خود را در فلسفۀ هستی و با نگاهی نوگرا و فردگرایانۀ امروزی می نگرد و برای ما تعریف می کند. او بیشتر به فارسی می نویسد چرا که به فرهنگ و زبان فارسی کماکان پایبند است اما رسالت خود را در نقد و انتقاد به آن فرهنگ و آداب و رسوم های رایج می داند. ملودی صفوی در کنار آرش سبحانی (کیوسک)، بهزاد خیاوچی (سرخس)، آرش ب.ط (نبض) و محسن نامجو از پیشگامان ترانه سرایی معاصر و مدرن موسیقی مردم پسند ایران به حساب می آیند.
در آلبوم سوم آبجیز، عمدتاً پایه های ریتمیک و گرایشات موسیقایی متاثر از سبک های رگی، جز، فلامینکو، دیسکو/پاپ و رگه هایی از آوای موسیقی های لاتین، اسپانیایی و آفریقیای تا موسیقی ویس سوئدی شنیده می شود. این آلبوم نه تنها چهارراه ریتم ها و آواهای موسیقی های مردم پسند جهانی است بلکه تقاطعی از تاثیرات مستقیم از گروه ها و موسیقی پردازان موسیقی مدرن مردم پسند و مشهور جهانی نیز می باشد، مانند؛ شادِی (پاپ/جاز)، مانو چاوو(لاتین/رگی/پانک/پاپ)،لوس موکوس (لاتین/پاپ)، گروه پُلیس (پسُت پانک/رگی/پاپ)، بی52 (نییو وِیو/ پاپ) تا جیپسی کینگ (فلامینکو/پاپ) است. این گوناگونی در ترکیب ریتمیک و ملودیک قطعات نشانه ی علم و آگاهی «صفورا صفوی» به عنوان آهنگساز گروه از سبک های مختلف و دانش او در تلفیق آواها و ریتم هاست که موسیقی گروه را ویژگی جهانی بخشیده و در جریان یکنواخت موسیقی پاپ ایران موجی نوین بوجود آورده است.
این گرایش ها تنها در ساختار موسیقی آبجیز اتفاق نمی افتد. بلکه در زبان بیانی ترانه های آن نیز بطور روشن شنیده می شود. فارسی، اسپانیایی، انگلیسی، عربی و سوئدی زبان هایی هستند که در ترانه های این آلبوم استفاده شده اند. ایده ی جالب دیگر این است که در آهنگ های مختلف، در آن دسته که به زبان هایی - به غیر - از فارسی خوانده می شوند حتماً جمله ای که مفهوم کلی قطعه را برساند به فارسی آمده است. در آن دسته که به فارسی خوانده شده، جمله یا حداقل واژه ای به انگلیسی و در جائی به عربی آمده است تا مخاطب غیر ایرانی کم و بیش بتواند رابطۀ مستقیم تری با محتوای قطعات برقرار کند. این رویکرد خود نشان می دهد که نگارش و آرایش محتوای متن آهنگ ها همانقدر مورد توجه بوده که ساختار موسیقایی آهنگ ها اهمیت داشته است. همین تنوع در استفاده از زبان های مختلف در متن آهنگ ها خودبخود موقعیت و محیط وسیع تری را برای ارتباط فرهنگی با مخاطبان بیشتری در سراسر جهان به وجود می آورد که این خود رویکردی جهانی در بیان دنیای سایبرنتیک بی مرز اینترنتی است.