مارتیک, آبان ماه سال ۱۳۲۱ در آبادان متولد شد و در سن ۱۶ سالگی عازم تهران شد و فعالیت خود را با خواندن ترانه های خارجی آغاز نمود.
همه چیز از برنامه ی اول او با نواختن گیتار در گروه سل همراه گوگوش در کنسرتی در برج ایفل پاریس بود. مارتیک بعد ها ترانه ی چلچله را برای شماعی زاده, که خود نیز از آهنگ سازان مشهور آن زمان بود, ساخت تا شماعی زاده برای تشکر از زحمات او آهنگی دیگر را به مارتیک هدیه دهد.
مارتیک به تشویق دوستانش که پیشنهاد خوانندگی را به او میدادند, به طرف خوانندگی کشیده شد و با اولین ترانه ی خود با عنوان حریر که مورد استقبال مردم شد, خوانندگی را بیش از پیش جدی تر دنبال کرد.
از ترانه های بعدی مارتیک میتوان اشاره ای داشت به ترانه های, نه سفر نه شوق خونه, تو, شاعر (که بعد ها با گوگوش دو صدایی ضبط شد), جاده سبز, کشتی زورقی که به اتفاق کامران خاشع اجرا شد و ترانه ی آدم و حوا که به عنوان دومین و آخرین ترانه ی دو صدایی او با گوگوش ساخته شد.
مارتیک در سن ۲۴ سالگی با دختری با طابعیت انگلستان, ازدواج کرد و یک سال بعد صاحب فرزند شدند.
مارتیک طی مصاحبه با روزنامه ای در آن دوران میگوید:
"مارتیک خیال دارد ترانه حریر را به زبان انگلیسی بخواند و فعالیت خود را در امریکا گسترش دهد.
می گفت منظور من از خواندن کسب ثروت و نیست بلکه عاشق موزیک هستم و دوست ندارم چند صباحی بدرخشم و بعد فراموش شوم.
مارتیک که در زمینه ی آهنگ سازی, ترانه سرایی و خوانندگی دست دارد معتقد است در اشتهار یک ترانه, خواننده, شاعر و آهنگساز به یک نسبت سهم دارند و بایستی این ها دست بدست هم بدهند تا ترانه ای گل کند.
مارتیک در بین خوانندگان ایرانی صدای مهستی, هایده, گوگوش و عارف را می پسندد و عقیده دارد ویگن را نباید فراموش کرد که چه زحماتی برای موزیک این دیار کشیده و رامش را به خاطر اینکه مقلد نیست دوست دارم.
مارتیک می گفت در تمام دنیا بیشتر خوانندگان خود آهنگ ساز هستند و با موزیک آشنایی کامل دارند, اگر می بینید منهم از آهنگ سازی به طرف خوانندگی کشیده شدم, به خاطر چشم و هم چشمی با دیگران نیست, بلکه عقیده دارم یک آهنگ ساز اگر صدای خوبی داشته باشد به مراتب بهتر از یک خواننده میتواند ترانه اش را اجرا کند.
مارتیک حظور فعالی در خوانندگی بعد از انقلاب داشته که حاصل آن ارائه ی حدود ۱۱ آلبوم به بازار است و ترانه های موفقی را اهدای موسیقی ایران کرده است.
همه چیز از برنامه ی اول او با نواختن گیتار در گروه سل همراه گوگوش در کنسرتی در برج ایفل پاریس بود. مارتیک بعد ها ترانه ی چلچله را برای شماعی زاده, که خود نیز از آهنگ سازان مشهور آن زمان بود, ساخت تا شماعی زاده برای تشکر از زحمات او آهنگی دیگر را به مارتیک هدیه دهد.
مارتیک به تشویق دوستانش که پیشنهاد خوانندگی را به او میدادند, به طرف خوانندگی کشیده شد و با اولین ترانه ی خود با عنوان حریر که مورد استقبال مردم شد, خوانندگی را بیش از پیش جدی تر دنبال کرد.
از ترانه های بعدی مارتیک میتوان اشاره ای داشت به ترانه های, نه سفر نه شوق خونه, تو, شاعر (که بعد ها با گوگوش دو صدایی ضبط شد), جاده سبز, کشتی زورقی که به اتفاق کامران خاشع اجرا شد و ترانه ی آدم و حوا که به عنوان دومین و آخرین ترانه ی دو صدایی او با گوگوش ساخته شد.
مارتیک در سن ۲۴ سالگی با دختری با طابعیت انگلستان, ازدواج کرد و یک سال بعد صاحب فرزند شدند.
مارتیک طی مصاحبه با روزنامه ای در آن دوران میگوید:
"مارتیک خیال دارد ترانه حریر را به زبان انگلیسی بخواند و فعالیت خود را در امریکا گسترش دهد.
می گفت منظور من از خواندن کسب ثروت و نیست بلکه عاشق موزیک هستم و دوست ندارم چند صباحی بدرخشم و بعد فراموش شوم.
مارتیک که در زمینه ی آهنگ سازی, ترانه سرایی و خوانندگی دست دارد معتقد است در اشتهار یک ترانه, خواننده, شاعر و آهنگساز به یک نسبت سهم دارند و بایستی این ها دست بدست هم بدهند تا ترانه ای گل کند.
مارتیک در بین خوانندگان ایرانی صدای مهستی, هایده, گوگوش و عارف را می پسندد و عقیده دارد ویگن را نباید فراموش کرد که چه زحماتی برای موزیک این دیار کشیده و رامش را به خاطر اینکه مقلد نیست دوست دارم.
مارتیک می گفت در تمام دنیا بیشتر خوانندگان خود آهنگ ساز هستند و با موزیک آشنایی کامل دارند, اگر می بینید منهم از آهنگ سازی به طرف خوانندگی کشیده شدم, به خاطر چشم و هم چشمی با دیگران نیست, بلکه عقیده دارم یک آهنگ ساز اگر صدای خوبی داشته باشد به مراتب بهتر از یک خواننده میتواند ترانه اش را اجرا کند.
مارتیک حظور فعالی در خوانندگی بعد از انقلاب داشته که حاصل آن ارائه ی حدود ۱۱ آلبوم به بازار است و ترانه های موفقی را اهدای موسیقی ایران کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر